Dawno mnie tu nie było. Trochę zachorzało się, trochę zdrowiało, trochę zwariowało. Ot życie, .... ty durna bałałajko. Jako, że słońce leczy to wymyśliłam, że powinnam spędzać na nim więcej czasu. No i się zaczęło. Nawet nie przeczuwałam jakie cudowności zarówno w sferze emocjonalnej jak i zdrowotnej kryje w sobie słońce i ziemia. Posiedziałam, popatrzyłam na ten mój zaniedbany, zapuszczony pseudo ogródek i wzięłam łopatę do ręki. Właściwie od początku maja nie wychodzę z ogrodu. Wsadzam, wysadzam, przesadzam, nasadzam, przekopuję, wyrywam, ryję i każdego wieczoru padam zdechła , nieprzytomna ze zmęczenia ale z poczuciem dobrze spędzonego dnia. Przyznaję bez bicia - pomaga. Nie myślę o chorobach, nie dołuję się bzdetami, nie zastanawiam się jak się dzisiaj czuję. Po prostu grzebię, jak ta kura. Może jeszcze coś wyrośnie na tym wyjałowionym, kwaśnym kawałku piachu. Natrzaskałam pierdyliard zdjęć, z których na pewno w chłodniejsze wieczory powstaną albo obrazy, albo grafiki, albo kwiatuchy filcowe. Odkryłam nowe nieprzebrane źródło inspiracji za własnym oknem. Nigdy nie myślałam, że prace w ogrodzie tak cudownie na mnie wpłyną. Dziś pierwsze jakieś jeszcze niewydarzone kwiaty, z których cieszyłam się jak dziecko. Róże, które rosły tu od dawna i wcale nie kwitły, przesadziłam i chyba z wdzięczności zakwitły. Pierwsze w życiu dalie i lilie. A wszystko to własnymi "ryncami i palcyma". Oczywiście z całej zabawy są plusy dodatnie i plusy ujemne. Z plusów dodatnich będzie to co na zdjęciach, zaś w plusach ujemnych trzeba odnotować kompletnie zniszczone łapy i paluchy. Zimą przyjdzie czas odbudowy.
